Jessica Brody " Klub Karmy"

Filozoficzne wyjaśnienie karmy różni się pomiędzy tradycjami, jednak główna idea głosi, że czyny tworzą przyszłe doświadczenia i przez to każdy jest odpowiedzialny za własne życie, cierpienie i szczęście jakie sprowadza na siebie i innych.

Jessica Brody - Klub Karmy

Nigdy nie przykładałam też wagi do tej tradycji, choć kilka lat temu sama się przekonałam że karma powraca. Ujmę to może inaczej „ karma is a bitch!”.
Gdy tylko w zapowiedziach pojawiła się wzmianka o nowej książce Jessicy Brody „ Klub karmy”, wiedziałam że muszę ją przeczytać. Nie żebym fanką książek młodzieżowych była, jednak tak dużo o niej słyszałam pochlebnych recenzji, że sama zapragnęłam sięgnąć po tę książkę.

Maddison żyje sobie spokojnie, do czasu aż w popularnej gazecie nie zostaje opublikowany artykuł o jej chłopaku, który sama wysłała prawie rok temu. Od zawsze pragnęła być popularna i być zapraszana na prywatne imprezy bogatych kolegów ze szkoły, i ten artykuł jej to umożliwił. Dzięki niemu, jej chłopak stał się popularny a co za tym idzie w szkole zaczęto dostrzegać i ją. Wszystko to jest piękne, aż za piękne jak wiadomo. Na jednej z takich imprez, przyłapuje swojego chłopaka na zdradzie, z jedną z najpopularniejszych dziewczyn w szkole. Dziewczyna nie potrafi się pozbierać, tym bardziej że na następny dzień jej „ były” już chłopak, jakby nigdy nic paraduje za rękę z nową dziewczyna w zupełności nie zauważając naszej bohaterki. Dziewczyna pragnie się zemścić. Pomagają jej w tym dwie najlepsze przyjaciółki, i razem zakładają sekretny tytułowy już „ Klub Karmy”. Na czym ma polegać działalność tego klubu? Każda z dziewczyn, chce się zemścić na swoim byłych chłopaku, który ją zostawił przy okazji robiąc jej świństwo. Jak wiadomo, zranione serce cierpi, a co dopiero zranione serce nastolatki.
Dziewczyny z dokładnością przygotowują się do każdego zadania, każdy ich cel ma zostać solidnie ukarany na oczach całej szkoły. Z najpopularniejszych osób mają stać się osobami wystawionymi na pośmiewisko.

Książkę czyta się bardzo lekko, jest wciągająca i jak każda książka tej autorki, na końcu przedstawia nam jakiś morał. Lekcję, którą mamy wynieść z lektury. Podoba mi się to, bo nie często można spotkać teraz takie książki wśród młodzieży. Główna bohaterka, początkowo mnie irytowała tym swoim parciem na bycie popularną. Jednak po pewnym czasie, oczywiście po jej skrzywdzeniu zrobiło mi się jej żal, bo żadna dziewczyna nie zasługuje żeby być skrzywdzona w tak okrutny sposób.
Zachęcam Was gorąco do lektury, pomimo że nastolatką byłam już wiele lat temu, jednakże książkę czytałam z wielką przyjemnością i czas spędzony z nią uważam za całkowicie udany.

Za książkę bardzo gorąco chciałabym podziękować Pani Marcie z księgarni internetowej matras.pl. 

Janet Evanovich - " Parszywa Dwunastka. Stephanie Plum"

Janet Evanovich - "Parszywa Dwunastka"
wyd. Fabryka Słów

 Nie ma chyba książki, na którą bym czekała tak niecierpliwie jak na kolejne przygody Stephanie Plum! Nie

ma! Kocham Stephanie, jej przygody, jej humor, jej faceta – no cóż, nic nie poradzę, że kocham Morellego miłością ślepą :)

Jak tylko wyszła „Parszywa Dwunastka”, poleciałam do księgarni, przygarnęłam książkę w swoje ramiona i broniłam jej jak własnego dziecka, nie oddając nikomu.

Stephanie Plum, nie trzeba nikomu przedstawiać. Znają ją wszyscy, nawet Ci co nie czytali. Fajtłapowata łowczyni nagród, która z każdym nowym zleceniem jest na celowniku jakiegoś szaleńca, a jej przygody doprowadzają do bólu brzucha ze śmiechu. A, żebym nie zapomniała, to że jej samochody wybuchają, to codzienność :) Otoczona dwoma seksownymi facetami, kochająca pączki, posiadająca szaloną rodzinkę, z którą wierzcie mi – nie wytrzymalibyście. Przebywająca zawsze w dziwnym towarzystwie. Jej przyjaciółka, była prostytutka, szef - zboczony kuzyn, krążą nawet plotki że kopuluje ze zwierzętami. Jej babcia – miłośniczka styp i otwierania trumien, matka popijająca w ukryciu bo nie potrafi wytrzymać z babką i ojciec, który naprawdę ma anielską cierpliwość, i jeszcze nie zdołał zabić własnej teściowej. To tak w wielkim skrócie o naszej Śliweczce.

„Parszywa dwunastka” to kolejna część i kolejna sprawa do rozwiązania. Tym razem Stephanie jest śledzona przez kobietę, podającą się za żonę Komandosa. Dziwne, co nie? Bo przecież nic nie wiemy o Carlosie Manoso zwanym Komandosem. Mężczyzna ten strzeże swoich sekretów najlepiej jak potrafi, jedyne co do tej pory o nim się dowiedzieliśmy to że mieszka w swojej Jaskini Batmana, która jest non stop monitorowana, posiada firmę ochroniarską KomandoMen i ma naprawdę czarne interesy. Wiemy również, że pociąga naszą Śliweczką, która za wszelką ceną stara się być wierna Morellemu i panuje nad samą sobą by nie wskoczyć na Komandosa. Sprawa się komplikuje, bo z chwilą kiedy Steph zaczyna być śledzona, Komandos znika i nie ma z nim kontaktu, a wszystkie media na świecie nadają wiadomość o porwaniu przez Komandosa własnej córki.

W „Parszywej Dwunatce” jest wszystko, tajemnica, humor, akcja i miłość. Fajny w tej serii jest fakt, że można każdą z nich czytać osobno. Nie trzeba rozpoczynać od pierwszej książki by wiedzieć co się działo, bo wraz z początkiem kolejnego tomu, Stephanie dokładnie opisuje kto jest kim, kto w jej życiu zajmuje ważne miejsce i co działo się wcześniej. Serię można rozpocząć w każdej chwili, i nie ucierpicie na tym, iż nie przeczytaliście wcześniejszych części.

Teraz napiszę coś, za co chyba zostanę zlinczowana. Ale co ja poradzę, zawsze byłam wywrotowcem. Nie wiem czego, ale postać Komandosa strasznie mnie drażni. Wiem, że inne czytelniczki wprost szaleją kiedy pojawia się na kartkach książki, ale mnie ani on ziębi ani grzeje. Po prostu drażni mnie. Drażni mnie to jego zachowanie, ta jego tajemniczość, to że jak sam to określa ma chęć na Śliweczkę, ale zaraz potem stwierdza że nie chce się angażować. Jak dla mnie, nie jest on facetem moich marzeń, nie wyobrażam sobie żebym mogła iść do łóżka z facetem, który ma na mnie chęć i dowiedzieć się, że nie może mi nic więcej zaoferować bo nie chce się wiązać. Oczywiście, nie przeczę temu że na Śliweczce bardzo mu zależy i dba o jej bezpieczeństwo, jednak nie przekonuje mnie on nic a nic, że to właśnie on jest mężczyzną którego powinna wybrać. W przeciwieństwie do Joe Morellego.

Morelli – to facet z krwi i kości. Kiedy nagle na kartkach książki pojawia się jego nazwisko, jestem cała mokra a oczy mam wielkie jak pięciozłotówki. Jezu, jak ten facet na mnie działa. Nie tylko dba i troszczy się o naszą Śliweczkę, pokazuje swoją zazdrość, kłóci się z nią aż wióry lecą, potem mają dziki całonocny seks. Morelli jasno wyraził co czuje do naszej Stephanie, facet wyłożył kawę na ławę, kocha ją, chce z nią być, chce mieć z nią dzieci i się z nią zestarzeć. Chociaż jej praca, działa mu na układ nerwowy i jego owrzodzenie, to bierze ją w całości taką jaka jest. Bo przecież kiedy się kocha, to z całym ekwipunkiem, jakim jest nawet jej rodzina, którą o dziwo on lubi i potrafi z nimi wytrzymać.

Jeśli jeszcze nie czytaliście przygód Śliweczki, to gorąco zachęcam, bo to naprawdę dobrze spędzony czas. Osobiście przy każdej części, płaczę ze śmiechu a ludzie dziwnie na mnie patrzą. Wciągnęłam w serię już mamę, siostrę i dużo koleżanek, które widząc jak głośno i często się śmieję do książki, same do nich zerknęły i przepadły jak „ śliwka w kompot”.

P.S

aż byłam zdziwiona, że tym razem samochód Stephanie był w całości do samego końca. No, nie licząc draśnięcia po kuli :)

Anna Kucharska - "Całkiem dobra książka o miłości"

Anna Kucharska - Całkiem dobra książka o miłości

Każdy z nas, lubi czasami odstresować się przy niewymagającej lekturze, przy książce, która sprawi że przeczytamy ją w jeden wieczór i będziemy się cieszyć z mile spędzonego wieczoru. Też tak mam. Po przeczytaniu wielu krymianłów, czasami potrzebuję takiej książki na jeden wieczór. Książki lekkiej i przyjemnej. Tak w moje ręce wpadła książka Ani Kucharskiej „ Całkiem dobra książka o miłości”.

Judyta od dziesięciu lat jest z Tomaszem, po wielu próbach w końcu namówiła go na zaręczyny i ślub. Elżbieta, pomimo iż niezbyt przepada za przyszłym zięciem cieszy się szczęściem córki, która po śmierci męża stała się dla niej najważniejszą osobą. Jednak Elżbieta po wielu latach samotności poznaje Mateusza, sąsiada z naprzeciwka młodszego o dwadzieścia lat. Nie jest to przygoda na jedną noc, a prawdziwe uczucie pomiędzy dojrzałą kobietą a młodszym mężczyzną. Elżbieta jeszcze nie powiedziała o tym swojej córce. Jest też Karina, najlepsza przyjaciółka Judyty, która po wieloletnim związku zostaje zostawiona, i po jednorazowej przygodzie budząc się na kacu, w łóżku obok siebie zastaje Igora, jej najlepszego przyjaciela. Niby nic takiego, a jednak, bo Igor jest homoseksualistą. Nadal niby nic, ot stało się. A jednak, okazuje się że po tej przygodzie Karina zachodzi w ciążę, a Igor chce stworzyć rodzinę dziecku prosi Karinę o rękę. Dziewczyna wie, że to bezsensowne zachowanie, jednak z czasem zaczyna żywić do ojca swojego dziecka uczucia.

Książka opowiada o miłości. Dosłownie. Ale nie o byle jakiej miłości, o kilku obliczach miłości. O miłości dojrzałej kobiety do młodszego mężczyzny, o miłości dziewczyny do chłopaka, o miłości matki do córki. Wszystkie bohaterki książki, przeżywają miłość w inny sposób. Każda miłość jest odczuwana inaczej a jednak jest taka sama.

Od samego początku nie potrafiłam przekonać się do Judyty, boże jak ja jej postaci nie lubiłam, miałam jej dosyć. Tego jej fochania się, tego że zawsze wie lepiej, że chce zniszczyć własnej mamie poczucie szczęścia. Całym sercem chciałam żeby ją pokarało, i tak też się stało, ale nie spodziewałam się tylko, że to będzie jeden z najokrutniejszych sposobów. Po tym wszystkim, przestałam aż tak strasznie jej nie lubić. Było mi jej szkoda, choć nadal nie przepadałam za jej postacią. Ale choć troszeczkę zmieniłam zdanie o niej i zaczęłam ją tolerować.

 Karina to postać, bardzo pozytywna, pomimo problemów jakie ją spotykają, to silna kobieta bierze sprawy w swoje ręce i idzie do przodu codziennie poznając swoje możliwości. 

Najbardziej ze wszystkich kobiet polubiłam Elżbietę. To taka cudowna kobieta, która dla córki jest w stanie zrobić wszystko, ale nie chce jej zranić bo też kocha Mateusza i też chce być z nim szczęśliwa. Nie ukrywa, że jej mąż był jej pierwszą prawdziwą miłością, ale ukazuje że nie może to zakończyć jej życia. Ma prawo ułożyć sobie od nowa życie, z mężczyzną który ją uszczęśliwia i który sprawia, że znów jest szczęśliwa.

Książkę wspominam bardzo miło, i polecam każdej z Was a nawet Wam Panowie, tak tak – bo tam poznajemy też trzech różnych mężczyzn. Każdy z nich jest inny, każdy myśli inaczej, od skurczybyka po kochającego mężczyznę o którym marzy każda kobieta. Książka na wspaniały wieczór z książką, szkoda tylko że taka krótka, bo chcę więcej!

Tak więc Aniu, kiedy będą dalsze losy Kariny i Judyty? Bo Elżbieta swoją historią zaspokoiła moją ciekawość :)

Jo Nesbø - "Syn"

Jo Nesbo - "Syn"

Mam wrażenie, że chyba jako jedyna na kuli ziemskiej nie czytałam żadnej książki Jo Nesbo.
Nazwisko przecież, od wielu lat nie schodzi z ust w kręgach blogerskich czy książkowych. Każdy zachwala i zachwyca się książkami tego Pana, a ja nadal nie przeczytałam żadnej książki, która wyszła spod jego pióra. 
Książki widziałam, dotykałam, przyglądałam się im, i ta chęć do ich przeczytania była, jednak nie wiedziałam od której zacząć, bo to była seria. Tak więc, decyzja o przeczytaniu choć jednej jego książki z dnia na dzień była odkładana, do czasu. Do czasu, aż nie ukazała się jego najnowsza książka pt „ Syn”. Wiedziałam, że tym razem nie odpuszczę. Że to całkiem nowa książka, która nie ma nic wspólnego z wcześniejszymi, więc czekałam z niecierpliwością na premierę. 

W najnowszej książce Nesbo, poznajemy historię Sonn'ego Lofthusa, który odsiaduje wyrok w jednym z najlepiej strzeżonym zakładzie karnym w Osolo zwanym Państwem. Prawda jest taka, że nie wiemy czy Sonny rzeczywiście odsiaduje wyrok za swoje grzechy, a może za grzechy czyjeś za które wziął odpowiedzialność. Z grzecznego chłopca, Sonny stał się kryminalistą, a kulminacyjnym punktem w jego przemianie okazało się być samobójstwo ojca – policjanta, którego zawsze uważał za wzór. Odsiadując wyrok, dowiaduje się rzeczy o swoim ojcu, które zmieniają jego pogląd i stawiają samobójstwo jego ojca pod jednym wielkim znakiem zapytania. Sonny, postanawia wyjaśnić sprawę na własną rękę i dowiedzieć się prawdy o swoim ojcu. 
Poznajemy też Simona Kefasa – policjanta, który lada chwila ma przejść na emeryturę, jednak podąża tropem Sonnego, nie tylko ze względów zawodowych, ma w tym swój mały interes. Simon, to mężczyzna po wielu przeżyciach, hazard, podupadająca na zdrowiu żona, oraz masa długów – to opinia która ciąży na Kefasie.


Nesbo świetnie ukazał w książce wątek korupcji, narkotyków, przemocy oraz mały wątek miłosny. Nic w książce nie działo się przypadkowo, wszystko ze sobą się łączyło. Od początku, książka trzymała w napięciu, z kartki na kartkę odsłaniając nowe fakty i sprawiając, że czytelnik z niecierpliwością czekał na kolejne fakty. Początkowo, nie mogłam się odnaleźć się w książce. Za dużo nazwisk się pojawiało, nie wiedziałam po co, dlaczego, akcja zostaje przerwana by wprowadzić kolejnego bohatera. Jednak jak się potem okazało, wszystko się ze sobą bardzo dobrze łączyło i wprowadzanie nowych nazwisk miało na celu dokładniejsze przybliżenie historii.

W najnowszej książce Nesbo nic nie jest czarne i białe, służba państwowa nie zawsze okazuje się tą dobrą a skazany nie zawsze okazuje się tym złym. Oczywiście, nie chce nikogo wybielać, bo zdaję sobie sprawę, że każdy bohater ma coś za uszami – jednak, koniec końców dochodzimy do wniosku, że Sonny to bardzo przyjemny i miły chłopak, któremu kibicujemy i chcemy żeby mu się udało.

Czy podzielam zachwyty innych osób odnośnie osoby Jo Nesbo? Sądzę, że „Syn” to bardzo dobra książka i pewna jestem że sięgnę po wcześniejszą serię, bo naprawdę mam chęć poznać inne książki owego Pana.

Za egzemplarz i możliwość poznania prawdy z Sonnym dziękuję Pani Marcie z matras.pl