"Naprawa i wypożyczanie mężczyzn" - Teresa Ewa Opoka

„Znów się zepsułeś i wiem co zrobię, zamienię Ciebie na lepszy model” - śpiewa Kasia Klich w swoim hicie sprzed kilku lat „Lepszy model”. Jak dobrze wiemy, w związku nie zawsze jest cukierkowato, nie raz kłócimy się z naszymi połówkami, co poniektórzy rozstają się a jeszcze inni zdradzają. Więc nie zawsze związek jest idealny. Nie zawsze też, winę można przypisywać jednej czy drugiej stronie. Bo skoro, nadszedł kryzys w związku to coś jest tego przyczyną, coś spowodowało że jedna z dwóch osób zaczęła zachowywać się inaczej Do tanga trzeba dwojga, przecież. Więc gdy tylko, na rynku wydawniczym pojawiła się książka Teresy Ewy Opoki pt. „ Wypożyczanie i naprawa mężczyzn”. Tytuł przyciągnął moją uwagę, a zachęcający opis z tyłu okładki utwierdził mnie w przekonaniu że książkę muszę przeczytać.

Historia rozpoczyna się naprawdę interesująco, małżeństwo z długim stażem postanawia założyć punkt „ naprawiania mężczyzn”. Synowa z synem nie są przekonani do tego pomysłu, próbują teściom ten pomysł wyperswadować z głowy i angażują w to nawet swojego syna Bartka, jedynego ukochanego wnuka, który po usłyszeniu planu dziadków, wróży im szybkie bankructwo. Krystyna i Cyprian – bo tak mają na imię, nie słuchają jednak rad swojej rodziny i mimo wszystko otwierają owy „punkt naprawy mężczyzn”. I wtedy zaczyna się prawdziwy „rollercoaster”. Czego tak sądzę? Bo ciężko się jest od temu momentu połapać, co? jak? kto? gdzie? Każdy nowy rozdział, przedstawia nam historię osoby, która z usług „ punktu wypożyczania i naprawy mężczyzn”,postanowiła skorzystać. Rozpoczynając każdy rozdział czułam się jakbym książkę zaczynała czytać od nowa, bo moim zdaniem nic do siebie nie pasowało, prócz tego że postacie jakimś dziwnym trafem coś wspólnego mieli z rodziną założycieli punktu ( chyba faktycznie małe miasto). Każda historia, prócz ostatniej nie miała happy endu, co utwierdzało mnie tylko w fakcie że ten cały punkt taki wspaniały nie jest, i prawdę mówiąc wyłudza pieniądze od łatwowiernych ludzi, którzy naprawdę potrzebuję pomocy. Bo jak inaczej można nazwać osobę, która podczas trwania opłaconych lekcji dodatkowo sprzedaje tabletki, które na krótką chwilę mają przynieść radość. Ogólnie cała ta wizja idealnych tabletek i nauki, która potrafi nawet naprawić 20 lat złego życia u boku osoby której się nie kocha, zmieniając w jednej chwili męża – ot, tak sobie po prostu. Wracasz do domu, a tam zamiast Twojego męża, siedzi facet w którym kiedyś była zakochana i podaje się za męża z którym jesteś od 20 lat, pomimo iż wież że to nie prawda, że to tylko sprawka Panów naukowców z punktu. Książka, strasznie mnie męczyła, czytałam ją aż trzy dni, co w moim przypadku to naprawdę bardzo dużo. Męczyłam każdy jej rozdział, miałam chęć nawet niektóre momenty przekartkować po prostu. Niestety, dla mnie ta książka z piękną okładką pozostaje nadal książką z piękną okładkę i naprawdę nudzącym środkiem. Sama idea punktu, początkowo wydawała mi się bardzo fajna, jednak z rozdziału na rozdział śmierdziało mi to coraz większym kłamstwem i jedyne co przychodziło mi na myśl, to to – czego to nadal funkcjonuje.

Nie wiem, może ja tej książki nie zrozumiałam, ale wątpię w to.

Niestety, pomimo ciekawie zapowiadającego się początku sam środek był bardzo nudny a koniec jedynie na małą chwilę wynagrodził mi te trzy dni czytania.

Dla mnie najnowsza pozycja Pani Opoki nie należy do udanych. Nie przypadła mi do gustu, nie żebym żałowała że ją czytałam, jednak prawdę mówiąc są na rynku lepsze książki, po które warto sięgnąć zamiast tej pozycji.

" Osiemdziesiąt Dni Żółtych" - Vina Jackson

Ostatnimi czasy, na rynku książkowym zasypano nas erotykami. Nie wiem czy wpływ na to miał „sukces” trylogii o Christinie Grey'u czy po prostu tak było w planach wydawniczych, jednak nie da rady ukryć że większość nowości to erotyki.

Kolejną serią otwierającą cykl erotyków ( notabene ma być bodajże aż 5 części – zlitujcie się nad nami) „ Osiemdziesiąt Dni ”. Dałam się wciągnąć w to szaleństwo erotyków – nie wiem czym to było spowodowane, chyba typową kobiecą ciekawością, więc i po tę książkę sięgnęłam.

Seria „Osiemdziesiąt Dni” to wspólne dzieło dwojga uznanych pisarzy ukrywających się pod pseudonimem Vina Jackson. On – autor dziewięciu powieści, redaktor, wydawca, felietonista , kolekcjoner i specjalista w dziedzinie erotyki. Ona –autorka również publikowana w Anglii, pracuje jako wysokiej klasy finansistka w londyńskim City i także jest znaną postacią na londyńskiej scenie sado-maso.

Więc sięgnęłam po część pierwszą a mianowicie „ Osiemdziesiąt Dni Żółtych”.

Ta książka to jakieś nieporozumienie na rynku wydawniczym - historia do złudzenia przypomina nam historię Anastasii i Christiana, z kilkoma różnicami – nie ma żadnej pisemnej umowy, bohaterka wcale taka niewinna nie jest, zawsze i wszędzie jest chętna i sama ukazuje swe dziwne preferencje i oczywiście jest skrzypaczką – nie można tego pominąć. Bo historia ta zaczyna się w momencie, kiedy naszej głównej bohaterce Summer – zostają zniszczone skrzypce, a nasz pseudo Grey – tu właściwie Dominik – proponuje naszej Summer układ – skrzypce za prywatny koncert.

Książka jest kopią Grey'a – nie ma co ukrywać,z jednym małym ale – Grey'a jeszcze idzie przeczytać, każdą jego część, natomiast „Osiemdziesiąt Dni Żółtych” ciągnie się i ciągnie, a my wiemy co będzie dalej i zagłębiając się w książkę coraz dalej - mamy odruch wymiotny. W kazym rozdziale opisana jest jakaś scena z klubu dla fetyszystów czy prywatnych imprez z Summer w roli głównej. Nasza główna bohaterka, odrywa w fetyszu raj i czuje się wtedy spełniona. Po każdej jej przygodzie, następuje prywatny koncert dla Dominika po którym czytamy o „ ostrym rżnięciu” ( słowa z książki) lub jak kto woli „ ostrym pierdoleniu” ( pisownia oryginalna). Słownictwo w książce jest wręcz infantylne, częste powtarzanie słowa „ kutas” , „ fiut”, „cipka” „szparka” brzydnie i zamiast zaciekawiać czytelnika obrzydza go. Bo, kurde ileż można czytać o „ olbrzymim kutasie na którym rysują się nabrzmiałe od podniecenie żyłki” ? Kolejna rzecz - nie żeby temat seksu był dla mnie tematem tabu – nie oszukujmy się, też jestem kobietą mam Malczika i obydwoje mamy swoje potrzeby, jednak nadmiar seksu i jego opisów drażnił wręcz obrzydzał – bo serio po „ostrym rżnięciu” kiedy w naszej głównej bohaterce Dominik „ wypełnił swym płynem jej szparkę, z której on wypływał” zabrał się do „penetrowania jeszcze pełnej jego płynów szparki” moje wnętrzności podeszły do gardła. Odłożyłam książkę, by na chwilę ochłonąć – nie z podniecenia czy zażenowania – po prostu myślałam że puszczę pawia, a miałam naprawdę dobry obiad i szkoda by go było spuścić w toalecie.

Dobra, przetrawiłam wiadomości i wróciłam do lektury, ale uczucie obrzydzenia towarzyszyło mi aż do końca książki. Niestety, opisy, które mniemam miały pobudzić czytelnika, sprawiły że czuliśmy się zdegustowani. I tak do końca książki.

Okładka tomu II.

Co mogę napisać – słownictwo w książce – wręcz podwórkowe, nagromadzenie słów „ kutas, fiut, cipka, szparka” zniechęcało nas z kartki na kartkę. Opisy dominacji, opisy seksu może i kogoś rozpalą niestety, mnie nie rozpaliły – wręcz obrzydziły. Może skupię się teraz na postaciach : zacznijmy od Summer – niby przedstawiona została jako rudowłosa piękność o nieskazitelnej jasnej skórze, niestety jakoś jej postać nie przypadła mi do gustu. Niby otwarta i odważna bo jakby nie patrzeć weszła w układ z nieznajomym, ale nie podobało mi się to że jest taka uległa i na wszystko ze wszystkimi się zgadza. Nie podobało mi się to, iż wręcz jej marzeniem było „rżnąć” się na oczach wszystkich – nie potrafiła sama siebie zrozumieć jednak mimo wszystko brnęła w to dalej – nie widziała że osoba którą uważała za przyjaciółkę – bo tak chyba Charlotte można nazwać – bawi się jej kosztem, wykorzystuje ją i chce jej zrobić na złość. Z kolei Dominik – tu mam mieszane uczucia. Z jednej strony spodobało mi się to że przedstawiono że nie tylko jakiś mega boss ma dziwne pragnienia, w końcu Dominik był tylko wykładowcą uniwersyteckim – za to z niezłym odziedziczonym majątkiem ( wychodzi na to że każdy dominator musi być nieźle bogaty), z drugiej strony miałam wrażenie że nie do końca dopracowano jego postać. Brakowało mi jego opisu, tego jak wyglądał, bo opis jego „nabrzmiałego z podniety kutasa” nic mi o nim nie mówił. Opis tego jak był ubrany nie rysował mi w wyobraźni jego postaci. Nie wiem o nim nic, prócz tego że jest w te klocki dobry i skryty. Naprawdę w porównaniu do Christiana wypadł blado wręcz jest niewidzialny.

I podstawowe pytanie – kto wymyślił imiona głównym bohaterom? Seriously?! Dominik? Imię to mi się cholernie podobało, jednak teraz to imię kojarzy mi się jedynie z „ ostrym pierdoleniem” - sorry, zniszczone zostało moje wyobrażenie o tym imieniu.

Podsumowując moje wypociny, książka jest dla mnie tanią podróbą „Pięćdziesięciu twarzy Greya”, podróbką, po której dostaniesz wymiotów i zmarnujesz kilka cennych godzin by to przeczytać. Książka nie jest warta swojej ceny, a już tym bardziej nie jest warta Waszego cennego czasu na jej przeczytanie – choć może znajdą się śmiałkowie, którzy podejmą to wyzwanie i ją przeczytają. Osobiście oznajmiam, me spotkanie z Dominikiem i Summer – zakończyło się na pierwszym tomie, i 4 kolejnych nie przeczytam.

A jak podsumuję jednym słowem tę książkę? „Ostre rżnięcie w mojej głowie zakończone kacem”.